Archive for februari, 2005

onkel tom's hütte


alhoewel het iets weg zou kunnen hebben van Hobbitstee in DDR-stijl is Onkel Tom’s Hütte in 1926 ontworpen door Bruno Taut, die kleurrijke flats midden in een bos plantte. In west, wel te verstaan. Het is allemaal erg vrolijk en ruim en bosserig. met dennengeur en vogelgetsjilp. Helaas lag de camera thuis.
om de input-verslaafde lezer toch wat tegemoet te komen: enige willekeurige visuele representaties van mooie gebouwen uit die tijd.
jaren ’20 nieuwbouw
Voor Onkel Tom’s Hüt-esque pics klik je hier en dan scroll je naar Berlin-Onkel Tom’s Hütte:
Onkel Tom’s Hütte

scriptie, berlijn & credo

vandaag alweer mijn laatste dag in berlijn! aarg. morgenochtend vertrek ik met de trein naar amsterdam. ik ben verliefd op berlijn. ga vandaag nog even op pad. Frank, lief van nichtje, is architect en heeft me naar Onkel Tom’s Hutte gestuurd. een soort DDR Hobbitstee, naar ik moet geloven. foto’s volgen.
heb me gisteren buitengewoon vermaakt met jan hein. en de 30 dagen ervoor. we zijn gaan dansen op ‘rare grooves & jazzy tunes’ in de ‘roter salon’. jan hein is heel royaal in het delen van zijn leven. zijn vrienden, zijn tijd, zijn huis. zonder dat je’t idee krijgt dat je teveel vraagt. ‘without overstaying your welcome’ zouden de engelsen misschien zeggen. gaaf is dat. wil ik ook wel leren.
en ook weer fijn terug naar huis. en lief met wie ik gisteren, na alle op-leven-en-dood-gesprekken, gekibbeld heb over achternamen-na-het-huwelijk. en de naam ‘pieternella’, die al minstens 4 generaties terug gaat en welker ik met trots draag. en die mijn dochter ook gaat dragen, natuurlijk. over mijn dood lijk, zei jaap. en denk maar niet dat ik zijn achternaam overneem.
anderhalf uur trivia bespreken, doet vergeten dat er een internationale lijn tussen zit. fijn is dat.
ben er een klein beetje achter gekomen wat ik nu eigenlijk geloof. door talloze gesprekken met jan hein & digitale conversaties met vineyard-ers. niet dat het er helderder op is geworden. het beslaat een heel gebied, dat zich uitstrekt tussen Prediker en Handelingen. en het zit vol paradoxen, lege termen en contradicties. maar ik heb een glimps opgevangen van de theoretische grenzen. nu op zoek naar de inhoud.
zoiets lukt bij mij alleen maar door schrijven en praten. gek is dat, je kunt me niet op een stoel zetten en me er naar vragen. wat kan ik concluderen? ik babbel, dus ik ben?

einde

er overlijden allemaal mensen deze week. en twee daarvan ken ik. uit de periferie van mijn bestaan. en bij allebei was het totaal zinloos, hard, akelig en veel te vroeg.

pics II

arg, wat zijn ze groot. hoe kan dat nou weer? nou ja, dan komt het extra goed over.

zo. pics.

klik:

voor plaatjes van berlijn

en
het natuurhistorisch museum

alwaar ik vanmorgen mijn scriptie heb ontweken tussen mineralen, opgezette beesten en dinosaurustanden.
ik kan het nog niet zo mooi als jaap, met van die doorklikplaatjes. maar dat ga ik leren.

psalm 62 – II

er is een probleem.
in de NIV staat er in psalm 62:11-12:
One thing God has spoken,
two things have I heard:
that you, O God, are strong,
and that you, O Lord, are loving.
Surely you will reward each person
according to what he has done.
de nederlandse vertaling zegt dit:
Eenmaal heeft God gesproken,
tweemaal heb ik het gehoord:
‘de macht is aan God.’
Bij u, Heer, is ontferming,
u beloont ieder mens naar zijn daden.
dat is natuurlijk heel wat anders: one thing & two things tegenover eenmaal & tweemaal. En de eerste is veel poëtischer: God spreekt één ding, en wij horen daar een veelvoud van dingen in. In de nederlandse vertaling is het stuk ‘bij u, Heer, is ontferming..’ ook helemaal losgekoppeld van het voorgaande, terwijl het er in de NIV gewoon bijhoort. De King James ondersteunt de tweede interpretatie, de duitse bijbel laat het in het midden.
‘k heb mijn hebreeuwse bronnen geraadpleegd en Arnon wist me het volgende te vertellen:
“yeah, i’m not all that clear either. the text doesn’t say ‘twice’ it
says ‘two’, but that could mean ‘twice’ as well, in the biblical style. The way i’d translate it without knowing what to say about the interpretation is:
One said god
two this i heard
for strength to god:
and to you my lord mercy
for you will pay to each man
as he does.”
het hebreeuws maakt hier dus geen verschil tussen één ding en één maal. spannend. ik hou het op de eerste. One thing and two things.

droom

pfff. ik heb weer zo wild gedroomd vannacht, ik ben er moe van. mijn familie kwam weer uitgebreid aan bod. Ik geloof dat ik vaker over ze droom, dan dat ik ze spreek. en ik heb, among thousand other things, weer eens een supergave bouwconstructie gedroomd. als ik architect word, kan ik zeggen dat ik alles uit mijn dromen put. heb al zoveel mooie ideeen zo precies gedroomd, dat als ik kon tekenen, ik ze kon tekenen.
Nu waren het een soort boortoren-hijskraan constructies op volle zee, waar enorme veerpont-achtige installaties aan hingen. Maar dan met een glazen dak, veel glas-in-lood-ramen, loopbruggen, boekenkasten en lange tafels waar je aan kon dineren. deze restaurants lagen een eind de noordzee in, langs de kust. en je kon er met een bootje heen. helemaal gaaf.

verder zegt Millikan niet wat ik wil en puzzel ik lustig verder.

psalm 62

‘k heb de zondag doorgebracht in bed, op een rommelmarkt en in een brunchcafé met stapels leuke mensen. het ergste is dat ik kerk niet eens miste. was moe van een dol feestje van Jan Hein & zijn vrienden. het feestje was extra leuk, omdat ik de dansvloer kon delen met Jannie en Annerieke.
daarentegen heb ik vandaag wel prachtkadootjes gevonden & een hoofdstuk uit een boek van Millikan gelezen, die intentionaliteit uitlegt als een evolutionaire notie. ik weet nog niet helemaal hoe ze’t doet, maar volgens haar zijn representaties ook geselecteerd, net zoals harten, levers en teennagels. Organen met functies kunnen misfunctioneren en zo kunnen representaties ook misfunctioneren, door bijvoorbeeld het verkeerde te representeren. En misrepresentatie is belangrijk voor intentionaliteit. Het leuke van denken is namelijk dat we kunnen denken aan dingen die niet bestaan, of dat we verkeerd kunnen denken.
ik weet het niet. er zit een luchtje aan. en ik heb een hekel aan evolutionaire verklaringen. the wisdom of hindsight. Jan Hein voegde daar aan toe dat het een vooruitgangsgedachte uitdrukte, waar hij niks van geloofde. en er was iets met een bepaalde notie van causaliteit, maar ik begreep niet helemaal wat daar verkeerd aan was.
grote vragen. en stellige meningen. wat weet ik nu van het ontstaan der dingen?
One thing God has spoken,
two things have I heard:
that you, O God, are strong,
and that you, O Lord, are loving.

ninjatunes


zo. mijn lijf is weer in het spel! een delegatie ex-cki-ers is gearriveerd & we hebben fijn noodles gegeten bij PanAsia – de hipste fusionkitchen van Berlijn. Het is zo leuk om weer omringd te zijn door vrienden. aan een hoekje van de tafel hebben Jannie, Annerieke en ik het Grote-Mensen-Leven doorgesproken, waar ik natuurlijk nog geen enkel aandeel in heb. met Stefan door de sneeuw gewandeld en gebabbeld over broken beats, intelligente techno en de wenselijkheid van het inrichten van je leven volgens een boek. Het Boek, wel te verstaan.
en daarna zijn annerieke en ik gaan dansen op Ninjatunes, in een oud fabriekspand. hoera, wat fijn! het publiek in de ‘Icon’ was een beetje ongrijpbaar, maar daar hebben we ons niks van aangetrokken. na een apfelschorle hebben we de nacht stukgedanst op hippe tunes & kekke beats. de huisdj’s stampten er nog wat zware jungle achteraan. een fijne mix van allerlei stijlen wier namen mij onbekend zijn. breakbeats? electro? hiphop? funk? techno? jazz? drum ’n bass? piepjes? bliepjes? in ieder geval allemaal erg dansbaar

haptisch

the beat that my heart skipped. diens premiere heb ik bekeken, met een vrijkaartje van een genereuze vriend van JH. vond ‘m wel mooi als titel, maar jaap oordeelde dat het te lang en te ingewikkeld was. teveel idee. ben al dagen lang aan het nadenken over een titel voor jaap’s eindexamenfilm. het is zo moeilijk. ik kom niet verder dat drakerige gedachten als ‘ochtendgloren’ en ‘alles is nieuw’. aarg. het punt van een zinnig voorstel wordt niet eens bereikt.
ben ook naar een tentoonstelling gewees, over haptische kunst. het idee was natuurlijk weer spannender dan de uitwerking. ik denk dat ik ga pleiten voor een conceptuele samenleving. een realisatie-verbod op alle goede ideeen. en slechte ideëen, natuurlijk. bespaart bergen tijd, kosten, energie en teleurstelling. maar nu. de kunstgroep, waaronder een vriendin van Jan Hein, had – heel gaaf – nieuwe haptische categoriëen gedefinieerd. op basis van sensorische input en niet op basis van visuele input. Zo had je bijvoorbeeld ‘parang parang’ en dat was een ribbelstructuur. en ‘cic-hara’: prikkelig, harig en ‘fuwa-fuwa’: zachtharig en pluizig. Maar ook categorieën voor vettig&kleverig en zacht&nietpluizig en draderig met structuur. En daar hadden ze zitkubussen, ballen, tafelonderzetters, muismatten, kettingen, handschoenen en andere utensils mee gemaakt.
was wel leuk. moest denken aan nonconceptuele content en hoe ze hier probeerden concepten te geven aan de fenomenologische aspecten van aanraking.
we moeten meer voelen. zoals de koude nattigheid op de beslagen ramen in een vroege bus naar centraal station. of de ruwheid van de bakstenen muur waar je langs loopt. of de bladeren van een uitgedroogde plant, die iets weghebben van de wangen van je tachtigjarige oma. maar weer niets van de wangen van je opa, want die lijken meer op de harige rug van een grote terrier. en het vettige laagje op de tegels van de badkamer, en met je vinger langs de bovenkant van de afzuigkap. of de korrelige bladzijden van een oud boek en met je pink over je lippen die gebarsten zijn van de kou. en de prik in een voorheen onbekende neusholte na het eten van wasabi en je handpalm over de kleine haartjes in je oksel, die je eraan herinneren dat je weer met mes&scalpel aan de slag moet, omdat de Maatschappij (en dat ben jij!) dat nu eenmaal van je eist en de roestvlekken op het stuur van je fiets en de mannen-hand van je lief op je warme buik in de ochtend en de steek in je hoofd als je te lang zonder muts in de wind hebt gelopen.
wat een romantiek, weer. ben wel benieuwd in welke haptische categorie het genoegen van het uitknijpen van een meëeter valt.