Archive for november, 2007

muziek

op het hoekje bij cs utrecht, schuin tegenover het tramstation, staan vaak twee mannen te spelen op een accordeon. ’s ochtends vroeg soms al. ik denk dat het roemenen zijn, het meisje dat bovenaan de roltrap zit met haar accordeon is dat in ieder geval. de mannen staan op de meest onwaarschijnlijke plek om geld te verdienen. want iedereen fietst daar langs en niemand stopt. laatst draaide ik mijn hoofd even om terwijl ik doorfietste en daar stonden ze, op een kale hoek met een lelijk kantoorgebouw in de achtergrond. de wind sneed, de wolken dreven langs tegen een blauwgrijze lucht. en ze wiegden op de lange akelige tonen die ze uit hun instrument trokken en het was een aanklacht tegen iedereen die zich naar z’n werk haastte.
muziek maken. waarom doen we dat?
alicia svigals is een new-yorkse joodse klezmer fiddler, een violist die yiddische muziek speelt. gisteren bezochten oma nony, jaap, ik en nichtje annouck haar concert in theater rasa. svigals speelde oude yiddische melodieën en roma-deuntjes vanaf 1600, van fiddler op fiddler overgedragen. haar compagnon speelde op een cymbaal en het was af en toe echt prachtig. oude tonen die de verdamping van de tijd hebben doorstaan.
nog geen etmaal daarvoor had ik me tot diep in de nacht moe gedanst op techno en electro in de oude fabriekshallen van philips, op het strp-festival. ruige schurende tonen, onnavolgbare piepen en kraken, distorted zanglijnen en heel veel harde beats. de afstand tussen svigals en soulwax is enorm, maar het spreekt dezelfde systemen aan in mijn brein. ogen dicht, vergeten en gaan.

async

met al die avonddiensten bij next (3 uur thuis weg, half 2 in bed) loopt mijn tijdwaarneming toch al een beetje uit de pas. dat gevoel wordt extra versterkt door i-radiozender KCRW uit LA, die nu (kwart voor 1 ’s middags) in z’n mellow nachtprogramma zit. je ziet de nerds en de slapelozen en de schrijvers en de nachtwakers al achter hun blauwe schermpjes zitten. ik ben er ook, hoor. ik zit ook ingeplugged.

dance to the beat

de vraag van de week is of papegaaien ook ‘entrainment’ kunnen hebben, het gelijk laten lopen van interne systemen met externe signalen. in dit geval: lijf met beat. cognitiewetenschappers vragen het zich af na dit filmpje. het ziet er in ieder geval goed uit!
[kml_flashembed movie="http://www.youtube.com/v/sV5bxaLDG-w" width="425" height="350" wmode="transparent" /]

fotopret

zaterdag moest een portret van de kinderen-met-geliefden gemaakt worden, voor mama’s verjaardag. “zwartwit, kunstzinnig, maar wel positief”, had mama geëist. right.
In een niet nader te noemen zeeuws stadje, een niet nader te noemen fotograaf uitgezocht, wiens portretfotografie best aardig leek. misschien hadden we ook niet dat enorme lelijke familieportret moeten bekritiseren, terwijl die familie achter ons bij de kassa bleek te staan. Maar het was een shoot from hell.
Voordat de hand was geschud, maakte de man al een foute grap over gynaecologie in de avonduurtjes op de kussens voor de babyfoto’s. de opmerking plofte als een aangeschoten vogel in het stof. daarna moesten we uitleggen wat we wel en wat we niet wilden. binnen een half uur ontstond daar ruzie over. het hielp niet dat ik op den duur riep ‘maar dát vind ik lelijk’ en j. zei ‘u maakt die foto’s zo plat en scherp dat ik zelfs de vouwen in de achterwand’ zie. een zwarte achtergrond kon niet, crèmewit moest het worden. toen we vertelden dat we dat EchtNietWilden, riep de man dat we’m in een hoek drukten, en dat we hem het werk moesten laten doen.
het resultaat is er dan ook naar. de fam gedrapeerd over krukjes, met opgetrokken knieën en semi-nonchalante handen in de zij. in kleur, want zwart-wit mocht niet. j’s suggestie dat zwart-wit afdrukken meer is dan enkel de kleur weghalen (en dat programma’s daar mogelijkheden voor hebben) werd niet in dank afgenomen. we zwegen. we liepen niet weg, zoals eigenlijk had gemoeten. maar rekenden af en gingen briesend naar huis. lafaards.
het verbroedert wel, zo’n gezamelijke vijand. de ‘wel – zwartwitte – kunstzinnige – doch – positieve – foto die we thuis, liggend op de grond met de camera boven ons maakten, is heel vrolijk.

sluizen

vrijdagavond moesten de sluizen bij nieuwegein bekeken worden. in het donker en in de regen. de blauwe belichting van de snelweg, de rode signaallichten en de oranje lantaarnpalen kleurden het water dat van de zware deuren drupte. ik hou van nachtelijke tochtjes. de wereld is zo groot en dat vergeet je als je elke dag dezelfde route aflegt.
en groot is het. en ingewikkeld. vanavond las ik een special report van The Economist, over religie in de 21e eeuw en de groei van de kerk. het centrum van de kerk verplaatst zich naar het zuidelijk halfrond. en die kerk is zwart, orthodox en charismatisch. zulke berichten trekken me uit mijn met zekerheden gedecoreerde bestaan. wie vertelt me hoe het zit. wat goed is om te doen. coldplay zong ‘we live in a beautiful world’ en dat is het. maar het is zo complex. ik keek naar jaap’s hand die de mijne streelde. huid en aders en haartjes. wat begrijp ik er nou van.
het stuk uit The Economist las ik voor Next. Het leven op de krant, in al z’n onzekerheden en frustraties, wordt steeds mooier.