Archive Page 2 of 48

indonesië

schoonzusje f. kwam terug van een kort verblijf uit haar geboorteland met de conclusie dat ze hier hopeloos achterliep. haar mobieltje was te oud, haar camera te suf, ze had geen laptop om mee te wifi-en, ze kende de namen van de nieuwe koffie- en donutchains niet en ze vond de nieuwe supermalls in bandung verbijsterend groot en luxe. geen idee van welk geld ze het deden, want indonesië is voor de meesten een arm land. lijkt me een rare gewaarwording als je net naar het westen bent verhuisd.

log

j. heeft de trein naar l’abri in englands green and pleasant land gepakt. sindsdien cirkel ik in en rondom het huis met een verkoudheid. dat ligt niet aan de trein, maar aan de regen waar ik een uur door heb gelopen met een kletsnat paard onder me. leuk is dat, galopperen in de modder door het stuk groen bij de maarseveenseplassen. de kluiten in je gezicht zijn in fijn contrast met het schone kantoorleven van anderhalf uur daarvoor.
het is niet dat ik niks doe: de nieuwe baby van nichtje j. bewonderen, bellen, met familie eten in parkcafé buiten, willekeurig koken met h. voor de krant. maar ook: tot veel te laat csi kijken in bed, niet meer het huis opruimen, naar de bios op m’n eentje – een wonderlijke angst die ik wilde overwinnen, alsof bioscoopbezoek zo’n sociale activiteit is – naar kerk op m’n eentje. missen is een groot woord. dus zal ik zeggen: ik mis j. een beetje.

van de boekenplank

a.m. homesvan w&a de bundel things you should know van amerikaanse schrijfster a.m. homes gekregen, voor onze gezamelijke jaardagen. de verhaaltjes achtervolgen je tot dagen later. ze hebben iets ongrijpbaars, iets engs, iets wat je adem doet inhouden. vanaf het moment dat een karakter in een paar zinnen wordt geschetst, ken je ze, wil je meer van ze weten, wil je dat het verhaal verder gaat. doe meer met minder woorden, dat ook.
w&a hebben zich al jaren ten doel gesteld hun levensvisie (‘actief nihilisme’) op ons over te brengen met goede boeken. en wij de onze op hen. tot mijn spijt: het lukt hen beter ons te verrassen dan andersom. uit hun koker onder meer: a man in full, cat’s cradle, nine stories, new york trilogy. mooi, maar nog niet overtuigend genoeg. onze serieuze pogingen met flannery o’connor, kierkegaard en douglas coupland haalden ook niks uit. verdorie. maar ze krijgen nu een baby.
zelf besteld: sources of the self, van charles taylor. niet te verwarren met de dictator uit liberia, thans verblijvend in den haag. sources of the self is een 600 pagina lange filosofische puzzeltocht naar de herkomsten van de moderne identiteit. elke pagina – maximaal acht per leessessie, ik ben zware literatuur verleerd – heeft een inzicht.
willemijnzoals: dat je niet kunt uitleggen waarom je iets afstotends of slecht vind, betekent niet dat je geen heel exact, uitgebreid moreel framework hebt, waardoor je iets slecht of afstotend vindt. of: dat de moderne mens het gewone leven tot iets nobels heeft verheven. terwijl veel vroeger juist de stervende held, of de rationele filosoof eerbied verdiende. of: dat wij in deze tijd een opvallend grote waardering hebben voor kunstenaars en wat zij te zeggen hebben. en: wat we van onszelf vinden is niet alleen psychologisch (ben ik introvert? creatief? kritisch? onderzoekend? behoudend?) maar vooral moreel. wie ik ben heeft te maken met wat ik goed vind om te doen, welke rechten ik anderen toeken, wat ik een levenswaardig leven vind, wat ik nobel acht. en ik ben nog maar op pagina 28. hoera!
intermezzo: willemijn, die zojuist afstudeerde aan de hku, doet ook onderzoek, maar dan naar het lichaam en met draad en foto. ze heeft een waanzinnige techniek ontwikkeld om zijde te bedrukken als foto, maar dan met afdrukken van geborduurde lichamen en figuren. ik zag wat van haar werk vanmiddag. het is echt heel mooi.
en dan soul survivor van philip yancey. dertien verhalen over mensen die yancey terug het geloof in hebben gelokt. zoals martin luther king en ghandi en endo en dostojevski en chesterton en mensen die ik niet kende als lepradokter paul brand. in soul survivor staat zo mooi uitgelegd hoe king de moed kreeg om door te gaan.
———————————————————-

“King was thrust into civil-rights leadership in Montgomery, Alabama, after Rosa Parks had made her courageous decision not to move to the back of the bus. The community formed a new organization to lead a bus boycott and chose as a compromise candidate the new minister in town, King, who, at age 26, looked “more like a boy than a man.” Growing up in comfortable surroundings, with a kind of inherited religion, he hardly felt qualified to lead a great moral crusade.

As soon as King’s leadership of the movement was announced, the threats from the Klan began. And not only the Klan—within days King was arrested for driving 30 mph in a 25 mph zone and thrown in the Montgomery city jail. The following night King, shaken by his first jail experience, sat up in his kitchen wondering if he could take it anymore. Should he resign? It was around midnight. He felt agitated and full of fear. A few minutes before, the phone had rung. “Nigger, we are tired of you and your mess now. And if you aren’t out of this town in three days, we’re going to blow your brains out, and blow up your house.”

King sat staring at an untouched cup of coffee and tried to think of a way out. In the next room lay his wife, Coretta, already asleep, along with their newborn daughter, Yolanda. Here is how King remembers it:

“And I sat at that table thinking about that little girl and thinking about the fact that she could be taken away from me any minute. And I started thinking about a dedicated, devoted and loyal wife, who was over there asleep. … And I got to the point that I couldn’t take it anymore. I was weak. … And I discovered then that religion had to become real to me, and I had to know God for myself. And I bowed down over that cup of coffee. I never will forget it. … I prayed a prayer, and I prayed out loud that night. I said, “Lord, I’m down here trying to do what’s right. I think I’m right. I think the cause that we represent is right. But Lord, I must confess that I’m weak now. I’m faltering. I’m losing my courage.” …

And it seemed at that moment that I could hear an inner voice saying to me, “Martin Luther, stand up for righteousness. Stand up for justice. Stand up for truth. And lo I will be with you, even until the end of the world.” … I heard the voice of Jesus saying still to fight on. He promised never to leave me, never to leave me alone. No never alone. No never alone. He promised never to leave me, never to leave me alone.

Three nights later a bomb exploded on the front porch of King’s home, filling the house with smoke and broken glass but injuring no one. King took it calmly: “My religious experience a few nights before had given me the strength to face it.

gemengde signalen

van het ouderlijk front het bericht dat nichtje j. bevallen is van blakende babyzoon j.j. het is bevestigd door de moeder in kwestie.
en van datzelfde front het bericht dat a. – van vroeger – nu stervende is. aan asbest. maar met de absurde, verheugdende mededeling dat a. heeft gezegd dat hij zijn ziekte niet had willen missen. dat hij vrede heeft kunnen sluiten met zijn schepper en dichter bij zijn geliefden is.

london calling

dwalen door een onbekende stad, van westminster naar soho. veel te lang zoeken naar dat ene perfecte cafeetje. tegen vreemden aangedrukt staan in de overvolle tube. curry eten. lezen. kijken. lezen. dwalen. en dan eindelijk weer eens kunnen denken, omdat je niet hoeft te praten. en dat al na 2,5 dag. ik zou eens vaker alleen moeten zijn.
vintners hall - van ronald hackstonik was in londen, voor de krant. twee dagen conferentie met bijbehorende informatie-overload op een veel te chique locatie aan de Thames. met aziatische liliputters, corpulente egyptische rechters, cynische roemeense computernerds, slijmerige amerikanen en een aanhalige ambtenaar uit barbados. een schmutzig hotel gerund door tulbanden, praatje met een braziliaan op straat. de wereld in een armzwaai.
het valt me op hoe vaak ik praat, doorgaans. als ik opsta, wegga, koffie haal, lunch, thuis kom, uit ga, in bed kruip. ben niet zo vaak alleen.

tuin

de basilicum tiert welig op tafel, ik drink muntthee uit een overwoekerde plantenkuip en heb net een lading rode bessen binnen gehaald. hoera voor fotosynthese.

buienradar

de buienradar zegt: nog een kwartiertje luieren voordat je naar de krant moet. er is altijd wel een voorspelling te vinden die aansluit bij je wensen.

dreunmuziek en giraffelippen

donderdag kieperde ik bijna om op krant. 11 uur slaap was genoeg om de volgende dag weer fris aan het werk te gaan. vreemd was dat. heb dat werk toch maar in rotterdam laten liggen dit weekend. wel gedanst, met j. en a. in club 11 op loodzware techno, in het bijna af te breken postgebouw naast CS. met falafel en frietjes toe en door de ochtendschemer met die ellendig fluitende vogeltjes naar huis. en dan eindeloos slapen. het was allemaal weer eens erg aangenaam.
vanavond liep ik met w. door artis. m. van w. speelde met het bandje Blaudzun bij de flamingo’s.
blaudzun blaudzun maakt prachtige liedjes waarvan je er HIER een paar kunt beluisteren. na het optreden wandelden we nog wat door een schemerig, uitgestorven artis. de giraffe had eerder al zijn hoofd al naar ons gebogen, nu stak de olifant zijn slurf uit, twee aapjes klauwden aan de andere kant van het gaas tegen onze handen en een witte uil blies ons woedend weg. er was niemand, alleen gekke junglegeluiden in hartje amsterdam.
in de pauze van blaudzun las ik de woedende debatten over embryoselectie in de krant. en dan al dat gekke leven om je heen, in al zijn krankzinnige uitbundigheid. in hokken, dat wel. en dat gescheld op papier. als je al mag selecteren, dan is het verbieden van het zoeken naar zo’n ellendig kangergen natuurlijk waanzin. maar de frictie zit al eerder. bij dat instrumentele. het is een akelig debat, op scherpe toon. en ik heb nog niemand in de krant gelezen die vond dat hij zelf weggeselecteerd had moeten worden. gattaca is toch echt een aardige film om te kijken, nu.
m. en c. zijn weer terug uit het grimmige oostblokland, om hier hun grimmig sub-bestaan voort te zetten. maak me er zorgen over.

eerste verjaardag

ik werk vanaf vandaag een jaar bij de krant. eerst als stagiair, toen als ‘onze redacteur’. elke keer vervult me dat met trots. dat ‘onze’. slightly pathetic, ik weet het. maar toch, en met een grijns. het is een prachtvak, met steeds meer mooie verhalen en mooie mensen. ik bid dat ik nooit verveeld word, me altijd kan laten raken.

stem in je hoofd

een tijd terug kreeg ik een lift aangeboden van een man, na een open dag ergens. ik stond te wachten, de man reed op zijn motor langs en had standaard een extra helm onder zijn zadel. een lift per motor leek me wel wat en de man was aardig.
in de helmen bleken microfoons en boxjes te zitten, waarmee je met elkaar kon communiceren. Al gauw zei de man, over zichzelf: dit lichaam is niet gemaakt om achter de computer te zitten. Ook zei hij: ik doe karate en vecht het liefst tegen meerdere tegenstanders. geblinddoekt. de man vroeg: hou jij ook zo van risico’s nemen? en: hou me maar stevig vast, dat doet mijn vriendin ook altijd.
Er was geen ontkomen aan de stem van de man. die stem kwam uit mijn helm. de stem, die steeds onwaarschijnlijkere dingen zei, knaagde zich een weg door mijn cortex en zat ín mijn hoofd. ik kon nergens heen!
na een half uur zette de man mij keurig af en met de helm verdween de stem. zou het zo klinken als je stemmen in je hoofd hoort?